با سـوزِ مـادرانه فـقـط گـریه می‌کـنی            هر شب به یک بهانه فقط گریه می‌کنی

یک شب زِ دردِ سینه فقـط آه می‌کشی            یک شب زِ دردِ شانه فقط گریه می‌کنی

می‌تـرسَم این سه سـالۀ تو کَـم بـیاورد            وقـتی مـیانِ خـانه فـقـط گـریه می‌کنی

حَـنّانـه‌ام، به جـانِ عـلـی آب رَفـتـه‌ای            روزانـه و شَـبانه فـقـط گـریه می‌کـنی

هـنگامِ پُختِ نان که کَمی از دلِ تَـنور            آتَش کِـشَد زَبـانه فـقـط گـریه می‌کـنـی

من که ندیـده‌ام که چگـونه تو را زدند            از دردِ تـازیـانـه فـقـط گـریـه می‌کـنی

حَـرفی که با عَـلـیِ غَـریـبَت نـمی‌زنی            آرام و مَـخـفـیـانـه فـقـط گـریه می‌کنی

بعد از هِـزار سـال تو بر غُـربتِ عَلی            بانـوی بی‌نـشانه، فـقـط گـریـه می‌کنی